به امید آخرین کلمات

این نامه را برای تو می نویسم.

عزیزم

مدت ها بود از لپتاپ برای اینجا نوشتن استفاده نکرده بودم. نیم فاصله گذاشتن اینجا عذاب است و وقتی نیم فاصله نمی گذارم عصبی میشوم. نیم فاصله چیزی بود که از تو در من رسوخ کرد. یادت هست؟ نتیجه چت کردن های زیاد این بود که طرز تایپ کردنم با تو مو نمیزد. بگذریم. میخواستم از تو بنویسم. رفتم همانجایی که سکوت است و هیچ چیزی از من و تو آنجا رد و بدل نمیشود. اما نتوانستم. می دانم  می آمدی و می خواندی و یحتمل جوابی میدادی. احتمالا جوابت مرا بیشتر در هم می شکست. این را نمیخواستم. میخواستم بنویسم و تو نخوانی. بهتر از اینجا جایی نبود. شاید روزی همانجا برات بنویسم. شاید هرگز. نمیدانم.

عزیزم

این روزها زیاد به تو فکر میکنم. یعنی راستش را بخواهی هیچوقت از فکر کردن به تو دست نکشیده ام. تو رفیق من بودی. تو؛ نیمه جانم... تو حرف مرا بی هیچ کم و کاست می فهمیدی و من حرف تو را. بین ما هیچ چیزی مانع از این درک کردن نبود. من سد تو را شکستم و تو تنهایی مرا. ما همدم هم بودیم مگرنه؟ آنقدر که من به تو نزدیک بودم کسی توانست بعد از من؟ یادت هست نیمه شب و پیامت و من گوشه بیمارستان. گفتم چطور فهمیدی گفتی نمیدانم. بین ما همه چیز عجیب بود. تو رفیق که نه تو خود من بودی. در رفاقت ما هم روزهای سیاهی وجود داشت. یکی از همان روزهای سیاه مرا از تو جدا کرد.

عزیزم

سعی در نفس کشیدن دارم و نفسم بالا نمی آید. مدت هاست در من ماندگار شده. هر شوکی باعث سخت نفس کشیدن من میشود. راستش را بخواهی همین چند ساعت پیش تصادفی مرگبار از بیخ گوشم گذشت. نه که از مرگ فراری باشم ها. نه. میترسم از اینکه جنازه له شده ام به دست مادرم برسد. میخواهم مامان تصویر سالمی برای سوگواری اش داشته باشد. نباید بگویم. زیادی تلخش کردم. افسار کلمات دست من نیستند. میخواستم بگویم تجربه نزدیک به مرگ باعث میشود که آدم بیاید از این نامه ها بنویسد.  مثل من که الان دارم برای تو مینویسم. 

عزیزم

بابت همه چیز عذر میخواهم. بابت تنها گذاشتنت. بابت اینکه شاید بعد از من چیزی در تو شکست. نمیخواهم ترمیمش کنم. میخواهم بگویم که متاسفم. بگویم که تو برای من بیشتر از خانواده ام اگر نبوده باشی کمتر هم نیستی. تو برای من همیشه آن آدمی که ساعت ها برایش حرف میزدم و خسته نمیشدم باقی خواهی ماند. تو برای من سیاهی روزهای آخر که نه اما نور روزهای تاریکم باقی خواهی ماند. تو تکه ای از تن من اما آن سر دنیا باقی خواهی ماند. حتی اگر خودت نخواهی که باشی و بمانی. تو در من باقی خواهی ماند. عزیز شهریوری من. تو را به خاطرات خوش گذشته می سپارم. امیدوار و دلخوش بمان. دوستت دارم. برای همیشه.